...I сьціраўся лягчэй,
чым сьціраецца сьлед ад алоўка,
На імклівай вадзе чаратамі запісаны лёс...
Ён ішоў наўздагад;
да хрыбта прыкарэла ватоўка.
У хусьцінцы шаўковай ён семя таемнае нёс.
Як ад сьмерці ратуюцца,
ён ад жыцьця ратаваўся,
I жыцьцё абмінала, і сьмерць не шукала яго.
Тры разы пакідаў,
тры разы да каханай вяртаўся,
На чацьвёрты вярнуўся –
ды ўжо не было да каго.
Ён на полі пустым
тры начы прастаяў нерухома,
На чацьвёртую ноч
кінуў семя з хусьцінкі ў ральлю.
I зямля скаланулася,
быццам ад нізкага грому, –
I адрынула семя... Тады ён пакінуў зямлю.
У чатыры канцы
ён ляцеў у здабытай прасторы –
I нікога за ім, і нічога прад ім не было.
...На абражаным полі зраселі апалыя зоры,
I паўночнае зьзяньне
паўліным хвастом расьцьвіло...
|
|
